feff vs. pepp

Stundum virðist svo vera að maður læri ekki af fyrri reynslu, jafn vel þó trámatísk sé. Þannig var það að á mínum Uppsalaárum að ég fór eitt sinn á veitingastað og pantaði mér pizzu með pepperóní. Ekki er hægt að gera lítið úr þeim vonbrigðum sem ég varð fyrir þegar flatbakan var lögð fyrir framan mig. Í stað yndislegrar rauðrar niðurskornar kryddpylsu, löðrandi í fitu var á pizzunni einhver dularfullur grænn ávöxtur sem ég kannaðist ekki við. Þar sem ég er sérlega kurteis stúlka sem reyni að forðast alla konflikta sagði ég ekki orð og át þessi skringilegheit án þess að segja orð. Komst svo að því síðar að þessi belgaldin á pizzunni voru svokölluð fefferóní. Það sem eftir lifði af tíma mínum í Svíaríki passaði ég mig á því að biðja alltaf um salami í stað pepperóní.

Fyrir nokkrum dögum síðan var ég í sérlega miklu stuði fyrir eitthvað feitt og gott. Ég sendi því Peter út í pizzubúð að kaupa pizzu fyrir mig, með einmitt pepperóní. Áður en hann fór velti ég því þó upp við hann hvort ég ætti að hætta mér í þýskt pepperóní, gæti verið öðruvísi en það íslenska. Þetta fannst honum ekkert athugaverð vangavelta sem er óskiljanlegt þegar að framhaldi sögunar kemur. Þegar hann kemur inn um dyrnar fara munnvatnskirtlarnir á fullt, næ mér í kók og helli í glas, tek pizzukassann og opna. Hvað blasir þá við mér nema helvítis FEFFERONI! Þvílík vonbrigði og pirringur út í Peter að hafa ekki fattað að það er ekki til neitt sérræktað íslenskt fefferóní svo hann hefði augljóslega átt að átta sig á misskilningnum þegar ég fór að tuða um sérlega gott íslenskt pepperóní. Bömmer!